Een hart onder de riem
De menselijke geest zit vol mogelijkheden! 'Illusionist' mixed media op doek, 60x60
Dag lieve mensen,
Het maken van een vlog is een bijzonder en leuk proces. Het nadenken erover wat zal ik gaan zeggen, welke beelden laat ik zien, het bewerken van de film achteraf, knippen en plakken, muziekjes eronder etcetera.
Nu is het zo dat ik op dit moment niet zoveel kan met mijn rechterarm. Een handicap die ik al 19 jaar heb, voor de meesten niet zichtbaar is, maar wel een steeds grotere impact heeft op mijn leven. Soms heb ik er meer last van dan anders. Helaas heb ik op dit moment veel pijn en kan ik niet zoveel. Dus het maken van een vlog en alles wat daarbij komt kijken is jammer genoeg niet aan de orde.
Dus ik dacht, ik “schrijf” een blog. En dit verschilt eigenlijk niet zoveel met een vlog aangezien ik op dit moment in plaats van tegen een camera tegen mijn computer praat! Want ik gebruik spraakherkenningssoftware die soms een zéér poëtische invulling geeft van wat ik zeg J Maar wellicht “Schrijf” ik daar een andere keer nog wel eens over.
Maar waarom dan een blog “schrijven” Als je zoveel pijn hebt?
De behoefte om te creëren is in mij bijzonder groot en ik word dan ook zeer verdrietig als ik dat niet kan. Gelukkig weet ik dat mijn kunstenaarsgeest is als water, meanderend langs obstakels, steeds weer nieuwe oplossingen zoekend voor dat wat er op mijn pad komt. Dat maakt mijn veerkracht zeer groot, zo hoor ik van anderen.
Vandaar dat ik nu ook dit blog schrijf, tegen jullie praat via mijn computer. Want ik wil graag creëren! En als ik dan niet zelf kan creëren met potlood op papier, verf op doek, het maken van video’s, dan zoek ik een andere manier.
Want misschien kan ik met dit vlog wel iets creëren via jou. Door jou te inspireren, je aan te zetten tot het maken van kunst, het creëren van iets, het onderzoeken van je creativiteit etcetera.
Ik ben namelijk van mening dat er altijd wel een vorm is om richting te geven, uiting te geven aan creativiteit. Dat er altijd een weg zal zijn ook al je nog zo beperkt, kan je bijzonder weinig, heb je pijn, ben je gehandicapt, of zelfs de overtuiging dat je geen creativiteit in je hebt.
Ik zie dit aan mijn vader. Hij had de ene fysieke tegenslag na de ander, moest het schilderen naar jaren opgeven. Zijn hele atelier ontruimde hij. Al zijn kwasten, penselen, schilderlappen, palletmessen en zelfs zijn doeken kwamen mijn kant op. Ik was blij met alle materialen maar vond het bijzonder pijnlijk om te zien dat hij het schilderen op moest geven. Een half jaar lang zat hij in een stoel bij het raam, somber, niet wetend wat te doen.
Maar, zoals ze zeggen: bloed kruipt waar het niet gaan kan. Het creatieve gen in mijn vader liet zich niet onderdrukken! Het moest ergens heen, al die creativiteit hoopte zich op, het moest er uit!
Mijn vader nam een pen ter hand en begon te schrijven. Eerst in biografische vorm over zijn leven van A tot Z. Net als bij het maken van een schilderij maakte hij de eerste schetsen hij zijn leven op papier en ontwikkelde hij zich verder en vanuit daar vond hij de vorm die hem paste; poëzie.
En van het een kwam het ander. Zijn leven werd omringd met woorden. In alles wat hij beleefde vond hij een gedicht. Of ik kan beter zeggen vind hij gedichten. Want hij is nog lang niet klaar met schrijven. Hij heeft net zijn tweede bundel uitgebracht.
Zowel mijn vader als mijn moeder denken altijd in mogelijkheden. En dat geeft mij vertrouwen in mijn creativiteit. Ik zal altijd een vorm vinden om uiting te geven aan mijn creatiedrang. Dus misschien wil ik met dit blog mezelf en ook jou een hart onder de ring steken dat er altijd een vorm van creativiteit is die passend is voor jou ook al wordt deze uit noodzaak geboren. En als je deze nog niet gevonden hebt dan vind je deze vast nog wel. Al is het maar in het praten tegen een computer.