Yette Rohde

Ik werkte vorige week op Buitenkunst. Dit doe ik elk jaar en elk jaar ontdek ik nieuwe dingen, word ik scherper aangaande wat er op dat moment bij me speelt en wat voor mij als kunstenaar belangrijk is.

Er stond een computer in het bos, op een zuiltje. Het was een performance. Iedereen vond het mooi en ik kon alleen maar denken: “wat doet die stomme computer daar?” Waarom technologie in dit bos?

Op de computerscherm werd getoond wat er die middag werd gespeeld in het bos. Het was een registratie van de performance die smiddags had plaats gevonden. Het was een prachtig beeld. Zo’n computer met beeld en geluid in een donker bos, afgezet in een schoon geveegd rechthoek, aangelicht met bouwlampen. Prachtig, museaal.

Maar ik was wrevelig en onderzocht mijn irritatie met collega’s. Ik merk dat ik er moeite mee heb dat er bijna geen vergankelijkheid meer bestaat in de kunst. Alles wordt vast gelegd, foto video telefoon, heel veel wordt gedeeld op sociale media. (ik doe er verdorie zelf aan mee...)

Mag kunst niet meer vergankelijk zijn? Waarom willen we alles vastleggen? En wat doet dit dan met ons? Met de maker?  Ik besloot dit te onderzoeken in twee korte workshops met een aantal mensen.

Smorgens gaf ik de workshop: ‘Lang leve Vergankelijkheid – is this about me?’

Twee uur lang ongestoord schilderen in de wetenschap dat niemand je werk zal zien. Daarna wordt het schilderij vernietigd en zal niemand ooit weten wat jij hebt gemaakt of hebt gedaan. Ik begeleide het geheel met een inleiding langer dan hierboven en ging tijdens het proces gesprekken aan met de deelnemers die ergens tegen aan liepen in hun werk. Tijdens deze gesprekken zag ik het werk niet. Er kwam maar een enkeling zich melden en dit ging vooral over de moeite met het feit dat niemand het ooit zou zien…  (Was dit dan een reden van het vastleggen? Van het delen?)

In de nabespreking vonden de meeste mensen het een verademing om te werken zonder oordelen van een ander. Het bracht een aantal zelfs op nieuwe manieren van schilderen die zij zonder deze workshop niet zouden hebben ontdekt ivm de angst om te falen.

Ik vond dit bijzonder interessant!  De middag workshop bracht nog veel meer en in mijn volgende blog zal ik daarover schrijven: lees deze ook als je zin hebt!

Ik ben van mening dat het goed is voor de kunstenaar, voor het creatief proces, om onverdeelde aandacht te hebben voor wat hij of zij creëert.

----------------------------------------------------------------------

De uitdaging

Mocht je dit willen onderzoeken bij jezelf dan heb ik een uitdaging voor je:

Sta jezelf de komende dagen, laten we zeggen een week, toe om met onverdeelde aandacht eens iets te maken. Ik kan me voorstellen dat het bijzonder moeilijk is om je telefoon te laten voor wat hij is maar probeer het eens, 20 minuten? Valt te proberen toch? Zet je telefoon op vliegtuigstand, zet de wekker op 20 minuten en sta jezelf toe om:

Te tekenen; pak een velletje papier, een kladblok en teken. Maakt niet uit wat, laat je potlood over het vel gaan en kijk wat er ontstaat, geen oordeel weet je nog?

Als je graag schrijft, krabbel je gedachten neer op een onbeduidend stuk papier.

Altijd al willen dansen? Zet je favoriete cd op en dans! Er kijkt niemand weet je nog?

Probeer het eens een week uit, laat je creatieve flow lekker stromen zonder dat het ook maar ergens over hoeft te gaan, het mooi, interessant of verantwoord is.

En laat mij vooral weten hoe het voor je was, ik hoor graag je ervaringen! Je reactie kan je plaatsen in het tekstvak hieronder.

Nb. Heel veel dank aan alle deelnemers die deze workshops gevolgd hebben en dit onderzoek met mij aan wilden gaan!