Het rood gekrulde kind

Zelfportret met wasknijpers, olieverf op doek, 50x70, 2017

Na een periode van feestdagen en verstilling in een klooster begon het nieuwe jaar. Mijn gewoonlijke start met het maken van een zelfportret stelde zich uit. Ik wilde mezelf niet zien, het vorige jaar was nog te zien op mijn gezicht. Ik zag er moe en oud uit. Dat wilde ik niet 'vangen' op een doek.

Ik sprak met een goede vriendin over deze weerstand. Zij daagde mij uit om juist dat portret te schilderen: mijzelf te portreteren in al mijn glorieuze vermoeidheid en ingevallen wangen.

Dus dat deed ik... Zonder genade schilderde ik mijzelf. Oud en ingevallen, maar dan wel met wasknijpers in mijn haar. Een ode aan mijn; wat er ook gebeurt ik blijf vrolijk, kijk op het leven. Mijn vader zag het portret en schreef het volgende vers over zijn rood gekrulde kind.

Schilderen

Zij schildert

de mensen van nabij

gezichten uitbundig

borsten benen

billen en geslachten

zij schildert

alle beminde vrouwen

van welk geslacht dan ook

zij schildert

met de handen

van al haar leerzame

van jong tot zeer oud

zij tekent getekend met verfspatten

zelfs de knijpers in haar haar

mijn roodgekrulde kind

wordt door ieder zeer bemind

TON 23012017

_{Maak jij ook zelfportretten en/of zou je dat willen? En\of zie je er wel eens tegenop? Laat me weten hoe het voor jou is om wel of geen zelfportretten te maken!}